Το Χορευτικό Τμήμα, αποτελείται από περίπου 50 άτομα, χορευτές και χορεύτριες και παρουσιάζει όλους τους κυπριακούς χορούς, καθώς και δικές του πρωτοποριακές δημιουργίες και παραλλαγές, βασισμένες πάντοτε στην παράδοσή μας όπως τη σπορά, το ανέμισμα, συρτούς, ζιβανία  κ.α. Στα τόσα χρόνια που δραστηριοποιείται έδωσε εκατοντάδες παραστάσεις τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό.

Παρουσίασε επίσης διάφορα έργα και χοροδράματα όπως «Το στραφείν στες ρίζες μας», «Όμορφο μου Βαρώσι», «Το διτζιήμιν», «Οι Σαρατζιηνοί στο γάμον», «Αρετούσα» κ.α. τα οποία συνδύασαν ένα θέμα ψηλού επιπέδου που άγγιξε τα όρια του επαγγελματισμού.

Το πρόγραμμα που παρουσιάζει το χορευτικό τμήμα περιλαμβάνει όλο το Κυπριακό Δημοτικό ρεπερτόριο, ατομικούς θεαματικούς χορούς, και δημιουργίες του ομίλου βασισμένες στην παράδοση.

Στόχος μας είναι να παρουσιάζονται οι χοροί  μας όσο το δυνατόν πιο κοντά στην παράδοση.  Δηλαδή να διατηρηθούν τα κύρια χαρακτηριστικά του Κυπριακού χορού που είναι:

Γενικά χαρακτηριστικά κυπριακών χορών:

Στους κυπριακούς χορούς, γενικά, το κύρια χαρακτηριστικά τους είναι:

1)το αυθόρμητο και αυτοσχεδιασμός

2)χορεύονταν αντικριστά

3)δεν χόρευαν μαζί άντρες με γυναίκες (δεν υπήρχαν μικτοί χοροί).

Οι αντρικοί χοροί χαρακτηρίζονται από λεβεντιά και χάρη, από διαγωνιστικό χαρακτήρα και επίδειξη, όπου επιδίωξη είναι η φήμη για τον καλύτερο και πιο άξιο χορευτή, αλλά και τον καλοφωνάρη.  Έπαθλο ήταν κυρίως ο θαυμασμός των κοπέλων και γενικά του κόσμου.

Οι κινήσεις και φιγούρες των ανδρών είναι «κοφτές».  Στα καθίσματα το κορμί είναι στητό και περήφανο και όχι καμπουριασμένο.  Το κτύπημα των χεριών γίνεται στο ύψος της κεφαλής και όχι χαμηλά. Τα κτυπήματα στη φτέρνα του ποδιού γίνονταν  με τα δάχτυλα του χεριού γλιστρώντας και «φεύγοντας» τα δάχτυλα προς τα πίσω. Το κτύπημα, «πισκάλισμα», κάτω από το γόνατο του ποδιού γινόταν αφού το πόδι ήταν ψηλά και ίσιο και όχι χαμηλά και διπλωμένο.  Το ύφος είναι χαμογελαστό και περήφανο, για να εμπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση στους θεατές.  Γενικά όλες οι κινήσεις των ανδρών έδειχναν λεβεντιά και χάρη.

Καλός χορευτής θεωρείτο αυτός που «πατούσε» (χόρευε) ακριβώς στο ρυθμό, «πάνω στο βκιολίν» της μουσικής και μπορούσε να χορέψει σε πολύ μικρό χώρο–«πάνω σε ένα μάρμαρο» όπως έλεγαν παλιά (διαστάσεις 40Χ40εκ. περίπου).  Ή για ένα καλό χορευτή έλεγαν «χορεύκει πάνω στο βελόνι».  Καλός χορευτής επίσης ήταν αυτός που είχε δικό του στυλ χορού, κινείτο όμορφα στον χορό, είχε άνεση με τις κινήσεις του και η κορμοστασιά του ήταν λεβέντικη.  Δηλαδή λεπτός με ωραίο σώμα και όχι πολύ κοντός.

Οι γυναικείοι χοροί:
Οι κοπέλες, είχαν τους δικούς τους χορούς, που ήταν οι γυναικείοι αντικριστοί, συρτοί χοροί κ.α. Δεν χόρευαν ποτέ μαζί με άντρες.  Η μόνη περίπτωση που χόρευαν μεικτά άντρας και γυναίκα ήταν στο χορό του αντρογύνου στον γάμο.  Αλλά και σε αυτό υπάρχουν παλαιότερες μαρτυρίες που αναφέρουν ότι και σε αυτή την περίπτωση χόρευαν ξεχωριστά το αντρόγυνο.  Η νύφη με τις κουμέρες και ο γαμπρός με τους κουμπάρους.

Οι γυναικείοι χοροί χαρακτηρίζονται από σεμνότητα, χαμηλό βλέμμα, ηρεμία και σοβαρότητα ή ακόμα και υποταγής της γυναίκας. Με μικρά και σεμνά βήματα χωρίς πεταξίματα των ποδιών και κινήσεις που δείχνουν την νοικοκυροσύνη των κοπέλων. Απουσιάζει στους γυναικείους χορούς η υπερβολή και η επιτήδευση και το απότομο στοιχείο στο χορό. Δηλαδή το πάνω κάτω, τα καθίσματα, απότομα πεταξίματα των ποδιών και άλλα παρόμοια.

Παράλληλα με αυτό παρουσιάζονται στην σκηνή και σύγχρονες χορογραφίεςόπως καθιερώθηκαν  από την δεκαετία του 1950 περίπου αλλά πάντα με σεβασμό στην παράδοση και διατηρώντας τα κύρια στοιχεία της παράδοσης στις κινήσεις, φιγούρες και «πατήματα» των Κυπριακών χορών.

Χοροδιδάσκαλοι στο κυρίως όμιλο είναι ο Ζαχαρίας Κερτεπενέ και Μαρία Δημητρίου Ττοφαρή.